ЗА МАРШОТ ЗА МИР, ПАК!

Да потсетам, сите овде сме на истата страна и треба да се сослушаме меѓусебно со должното внимание и почит. Малку вербална грубост никому не пречи, сé додека се задржуваме во рамките на пристојноста и фер-плејот

Драги мои пријателки и пријатели, другарки и другари, дами и господа,

Ве повикувам на солидарност за мир и почитување на човековите права и слободи!

Следејќи ја преписката на Facebook профилот на Заедно за мир која ја предизвика цитат на сајтот Окно од мојот текст „Марширавме за мир... Што сега?“, инаку во целост објавен на веб страната на Цивил, чувствувам обврска да појаснам неколку работи.

Пред сé, да нема недоразбирања: во името на Цивил - Центар за слобода и во свое име ја поддржав иницијативата Марш за мир без резерви и стодва кома три посто (што би рекла една МК политичка икона). Во ниеден момент не се поколебав во поддршката, верувам, од исти причини од кои ја поддржаа иницијативата и поголемиот дел (или сите, се надевам) иницијатори, како и луѓето кои во моментов коментираа(т) на споменатиот Facebook пост.

БЕЗРЕЗЕРВНА ПОДДРШКА

Дел од иницијаторите на Маршот знаат дека јас и моите колешки и колеги во Цивил тие денови сериозно се фрливме на работа да прибереме што е можно повеќе луѓе на Маршот. Овој пост ќе го искористам и како можност уште еднаш да им заблагодарам на сите што дојдоа и учествуваа на Маршот. Не бев во можност да учествувам на координативните состаноци (на кои бев уредно поканет), затоа што се одржуваа во термин кој мене никако не ми одговараше, но внимателно го следев процесот и гледав да бидам од корист барем во делот на ширење на информацијата и поканите.

Да, ја дадов својата безрезервна поддршка, иако имаше одредени сомнежи и стравувања дека оваа иницијатива во старт е подложна на спин. Да, си реков, го гледам и јас тоа, но тоа што е уште поголемо од тие проблеми е повикот да се крене гласот против насилството. Ќе бидам таму и ќе ги убедувам сите околу мене дека на Школка треба да се појават што е можно повеќе луѓе кои искрено ја поддржуваат идејата за мир и соживот, наспроти оние што се таму „со агенда“.

Се надевам дека тие „со агенда“, ако имале барем малку чест, свест и совест, за момент се почувствувале незгодно. Затоа сакав да бидам таму. И ќе бидам таму и во иднина, поточно, сé додека верувам во искреноста на иницијаторите на оваа и вакви иницијативи.

ПОЛИТИЧКИ ГАФОВИ И СПИНОВИ

Како и да е, не смее да се заборави дека на сцената се случија недозволиви политички гафови. Токму поради големината на идејата. Токму поради искреноста која верувам дека ја има меѓу иницијаторите, барем оние што јас ги познавам, односно лично ги запознав тие денови. Грешките треба да се забележат и да се учи на нив, а критиките треба да се примат со доблест и широчина каква што е и самата идеја.

Треба да се разберат сите критичари, и оние со поостар речник и тие кои со дипломатски речник упатуваат на опасностите од злоупотреба на овие и ваквите иницијативи. Разберете ги оние што гледаат сомничаво и со острина. Дел од моите сега веќе возрасни и искусни колешки и колеги имаат и зошто да гледаат на нештата на тој начин.

Во изминатите дваесет години видовме премногу страдања, смрт и погреби, бегалци и раселени во нашето непосредно соседство, па и кај нас (во 2001-та). Притоа видовме (и ден денеска гледаме) политички и воени профитери кои од ужасната деструкција изградија кариери и ги набилдаа своите банкарски сметки до небо. Посведочивме на премногу спинови во кои идеите настрадаа и се извитоперија.

Еве еден спин што може да се случи (се надевам нема!) во блиска иднина... Што ако, наспроти сите напори на мирољубивите луѓе и организации, насилствата ескалираат? Мислите ли дека тогаш нема да се појави некој со снимки со придружен коментар во стилот: „ние со порака за мир, тие нас со насилство“. Од било која страна може да дојде тоа, а од тоа ќе профитираат малкумина, на сметка на неволјите на многумина. На крајот, губитници се сите граѓани, без оглед на која страна од „линијата“ се нашле.

Што се однесува до мојата „ден потоа“ анализа околу која гледам бранувања, јас само се обидов да укажам на тоа дека е погрешно што им беше даден простор токму на дел од одговорните за сеење омраза и раздор по етничка основа и политичка афилијација, одговорните за спроведување политики на сегрегација, дискриминација и национал-шовинизам. И стојам зад својата анализа и понатаму. Секако, мојот текст треба да се сфати и во поширок контекст, со Маршот за мир како илустрација и повод да се проговори на сериозни теми. Што значи дека настанот е доволно голем и предизвика доволно внимание за да се зборува и пишува за него дури цела недела подоцна. Тоа е добар знак, па нека се тоа и критики.

На споменатиот пост на Facebook, мојот драг колега Владо Димовски спомена една ситуација која ниеден претседател на држава не смее да си ја дозволи. Се согласувам со него. Но, морам да додадам дека тој и таквиот претседател и не може поинаку да се однесува, бидејќи е дел од структурата која тоа го предизвикува, па и спонзорира на различни начини.

СИТЕ СМЕ НА ИСТА СТРАНА

Сакам моите текстови да бидат прочитани, пренесени, цитирани, во целост, па и во делови. И се радувам кога ги пренесуваат и цитираат. Само да не ми се додаваат зборови кои не сум ги кажал, сé друго (горе-долу) прифаќам J. Во случајот со цитатите на моите анализи од последниве денови, јас сум многу задоволен. Тие не секогаш ја одразуваат мојата порака целосно, но, ако сака некој да прочита сé, може да оди на оригиналниот извор (сајтот на Цивил), како што препорача извесниот Lica Faces (фала му за тоа и за поддршката). Моите текстови и изјави може да бидат толкувани погрешно или точно, но тоа е слобода на секој што одвоил од своето време и ги задржал очите и свеста на моите зборови и мисли. Фала им на сите за тоа. Од моја страна, ќе продолжам со напорите да трагам по вистината и да ги промовирам и бранам човековите права и слободи. Па и нека ме плукаат поради тоа.

На крајот, да потсетам, сите овде сме на истата страна и треба да се сослушаме меѓусебно со должното внимание и почит. Малку вербална грубост никому не пречи, сé додека се задржуваме во рамките на пристојноста и фер-плејот.

Критиката и разликите во ставовите треба да нé направат подобри и посилни. Ако тоа не ни успее, идејата ќе пропадне или ќе мутира во нешто грдо.

Џабир Дерала

Марширавме за мир... Што сега?

Ден по Маршот за мир, 11 години по Рок за мир...

Џабир Дерала

Се надевав и очекував дека на Маршот за мир ќе дојдат многу луѓе. Тие надежи и ми се остварија. Тоа беше добар знак. Чувството да се видат толку многу луѓе на едно место привлечени од пораката за мир и соживот беше исполнувачко и успокојувачко. Ми беше драго што видов дека најголем дел од персоналот и соработниците на Цивил кои ги поканив се одзваа на поканата. Времето му беше наклонето на овој настан и несебично ги даруваше насобраните со обилна топлина и светлина.

Не беше толку топло дента кога го правевме Рок за мир во март, 2001 година. Најдобрите бендови на Македонија (и еден норвешки) се собраа во МКЦ на концерт кој ден-денеска многумина го помнат како еден од подобрите. Се собраа накај илјада луѓе (колку што собира Денсинг салата на МКЦ) внатре, а уште два-триста млади беа пред МКЦ, слушаа музика, пушеа, пиеја, го поздравуваа мирот и добриот звук на рок-ен-ролот.

МАРТ, 2001-2012

Околностите сега се различни, како во земјава, така и во светот. Живееме во Македонија по Охридскиот Рамковен Договор и во свет по 9/11. Сепак, чувствата и спомените на дента на одржувањето на Рок за мир се толку свежи и толку живи. Вознемирувачки... Тоа беа денови на самиот почеток на воениот конфликт во 2001-та. Утрото по одржувањето на нашиот Рок за мир таканаречените македонски безбедносни сили извршија офанзива на тетовското Кале, а градот и селата наоколу беа обвиткани со чад од детонации и пукотници во потера по таканаречените учки. Денеска нема воена офанзива. Тогаш имаше.

Но, како што кажав пред малку, околностите се различни. Рок за мир го организиравме практично сами, ние од Цивил, помогнати од Нансен Дијалог Центар и Пакс Кристи. Овој настан го поддржаа над 70 организации, вклучувајќи ја и нашата. Разликата почнува и секако не завршува тука.

Дали и перспективите се различни? Се сомневам дека вчерашните три-четири илјади луѓе се доволна бројка да ги убедат политичките фигури кои вчера побрзаа да се појават на настанот дека токму тие мора да престанат со политиките кои доведоа до оваа состојба. Од сцената дури и слушнав поздрав до Претседателот... Упс, си реков. На Фејсбук се обидуваат да ми објаснат дека тоа бил само поривот и стилот на Есма, а не бил официјален став на организаторите. ОК, но за да го прифатам ова, треба да ми објасни некој и зошто никој не се огради од поздравот на Есма?  

СПИН

Кога, како на претставник на Цивил, ми пристапија да ја поддржиме иницијативата Марш за мир/Заедно за мир, никој не ми спомна дека ќе им даде простор на претставници на политиката која ги крши човековите права и слободи и директно го предизвикува нарушувањето на односите и тензиите меѓу заедниците во Македонија. Во деновите пред Маршот напишав безброј мејлови и телефонски разговорав со моите колеги, соработници и пријатели за благородната позадина на Маршот, без оглед на критиките. Инсистирав на тоа да дојдат што е можно повеќе луѓе на Маршот. За мотивите сум убеден и сега, но веќе не и во тоа дека се постигна целта. Сепак, ако сакам да останам позитивен во ова сончево неделно утро, ѓе останам барем делумно со уверување дека Маршоте е добар прв чекор. Иако задоцнет...

За спинерите знаев дека ќе им дадат простор политичарите да го свртат целиот настан во своја полза. Во своите главни вести вечерта, телевизиите под контрола на власта го туркаа заклучокот дека меѓуетничките насилства во изминатите недели се плод на деструктивноста на поединци кои одат против прекрасните напори на актуелната власт да изгради соживот во земјата. Иницијаторите сигурно не мислеа на ова, а требаше.

КОЛКУ СЕ ПРИБЛИЖИВМЕ КОН ЦЕЛТА?

Не сум убеден дека во публиката имаше доволно луѓе кои навистина разбираат што стои зад практиките на владата и дека овој Марш за мир требаше да биде своевидна опомена за партиите на власт, односно за сите политички партии.  Власта со години произведува сегрегација и дискриминација, недоверба и омраза кон сé што е различно од Гоцевата раса и нејзините пастири, а сето тоа, неминовно, води кон континуирани тензии и повремени ерупции на насилства. Послушните ДУИ имаат доволно простор само колку да држат баланс, односно да ги хранат националистите меѓу своите гласачи. (Повеќе за тоа: „Кој сака војна во Македонија“, 15 март 2012, сајтот на Цивил, www.civil.org.mk)

Не сум убеден ни дека за ова се свесни и оние што излегоа на сцена да декламираат пораки за мир на различни јазици и да пеат песни од Боб Марли. Или знаат, ама основниот мотив и желба за мир беше посилен од свеста? Легитимно е да се предадеш на благородните чувства, но колку се приближивме кон целта – мир и соживот?

Признавам, пред да стасам во Градскиот Парк заедно со моето семејство и моите колеги и соработници, потајно негував надеж дека политичарите нема да се обидат да го киднапираат настанот. Се надевав и дека на вечерните вести нема да се спинуваат информациите околу манифестацијата. Се надевав дека оние што ги поддржуваат деструктивните политики на главните центри на политичката моќ (се знае кои се), а кои беа во поворката, ќе дојдат таму со барем малку свест и совест дека оваа и ваквите иницијативи се и за нивно добро и доброто на нивните семејства и потомоци.

За момент ќе се вратам уште еднаш на тоа што правевме ние во 2001та. На крајот на војната креирав пост-воена кампања со знакот на мирот во бела боја на црна основа. Околу знакот пишуваше „Што сега?“ и „Çka tash?“. Денеска се прашувам дали и колку луѓе си го поставуваат истото прашање? Дали и колку луѓе имаат и одговор на тоа прашање?

Или: супер се забавувавме, алал да им е на организаторите, ме фати камерата, види ме на фејсбук... Ако е така, приказната заврши пред и да започне...

ЕДНИ ЌЕ ПЕАТ ПЕСНИ...

Оваа манифестација на граѓанска поддршка за мирот не смее да се сфати како обид да се продолжи со криење на вистински одговорните за состојбите со човековите права, демократијата и лошите односи меѓу различните заедници и култури во земјава. Не верувам дека организаторите го сакаат тоа. Морам да го кажам и ова. Потајно се надевав дека некој од вазалите на власта ќе замоли да излезе на сцена да побара прочка и искаже намера да престане со слугување на структури кои ја водат земјата кон работ. Тие надежи не ми се остварија. Тука имам потреба да им порачам на организаторите: не би сакал да ми се случи уште едно непријатно изненадување, на некоја наредна иницијатива од ваков вид да се покануваат, а уште помалку да се поздравуваат претставници на структурите кои креираат неправда и тензии.

Во секој случај, јас бев таму како поддржувач и раководител на организација за човекови права и слободи, но и како граѓанин на светот. Ќе бидам таму и секој нареден пат, иако имам предвид што може да се случи: едни ќе пеат песнички за мирот, а Наци машинеријата ќе продолжи со мрачните дејства. Но, тоа не смее да нé сопре.

На крајот, тоа што сакам да го видам е искрена поддршка за мирот, демократијата и соживотот, не само во Градскиот парк, туку и дома, на работа и на улица, во институциите и вон нив, на гласачките места и во деновите меѓу изборите. Само така на профитерите ќе им биде потешко да ја заработат својата валкана надница.

©Civil 2012

www.civil.org.mk

КОЈ САКА ВОЈНА ВО МАКЕДОНИЈА?

Владата е одговорна за сериозно влошување на човековите права и слободи, интензивна владина контрола и притисок врз медиумите, загрозување на слободата на говорот, целосно отсуство на политички дијалог, корумпиран и контролиран правен систем, невидена политизацијата на сите институции и администрацијата, сето тоа придружено со растечка невработеност и сиромаштија во земјата

Џабир Дерала

Подемот на меѓуетничко насилство во Република Македонија е јасна последица на погрешни и деструктивни политики на владата. Премиерот и лидер на националистичката партија на власт, ВМРО-ДПМНЕ, Никола Груевски и неговиот коалициски партнер, лидерот на Демократската унија за интеграција (ДУИ), Али Ахмети, како и неколку про-владини јавни личности категорично негираа каква било поврзаност меѓу владата и етничкото насилство на улиците, а некои од нив отидоа дури дотаму да побараат одговорност од странските тајни служби, но сигурно не на владата.

Тука треба да се направи одредена дистинкција. Постои разлика меѓу тоа да се биде организатор и да се биде одговорен. Владата не мора да биде директен и физички организатор на етничката омраза и насилството во земјата, а сепак да биде одговорна за тоа. Како? Јасно и едноставно. Со нивно создавање.

КОЈ Е ОДГОВОРЕН ЗА НАЦИОНАЛИСТИЧКАТА ХИСТЕРИЈА?

Тоа се националистичките доктрини и практики кои се главните карактеристики на политичките партии во земјата, особено на владејачката. И, не само тоа... Навистина, тоа е влада која е одговорна за сериозно влошување на човековите права и слободи, интензивна владина контрола и притисок врз медиумите, загрозување на слободата на говорот, целосно отсуство на политички дијалог, корумпиран и контролиран правен систем, невидена политизацијата на сите институции и администрацијата, сето тоа придружено со растечка невработеност и сиромаштија во земјата.

Со цел да ја дивертира општествената реакција од овие алармантни проблеми, владејачката партија наметна брз раст на популизам и национално-шовинистички реторика и акција, а национализмот и дискриминацијата ги искачи на институционално ниво. Владата креира, отворено спонзорира или тивко поддржа цела палета на фашистички проекти и активности, почнувајќи од гротескно робусниот, скап и бесмислен проект Скопје 2014, па се до хистеричното однесување на клубовите за поддршка на кошаркарската и ракометната репрезентација, чија химна е ексклузивна, националистичка и расистичка.

Фан клубовите на етничките Македонци ги пеат нивните песни обично придружени со слогани како "Гасни комори за Шиптари" и "Сатари за Шиптари". Овие песни и слогани се извикуваа на стадионите и градските плоштади во присуство на претседателот Иванов и премиерот Груевски, кои никогаш не го осудија таквото однесување. Напротив, владата плати 1000 билети за фан клубовите да патуваат во Белград, на пример. Албански знамиња беа запалени на стадиони и во спортски сали во Македонија и Србија од страна на Македонците. Албанските фан клубови одговорија со палење македонски знамиња на стадиони во Македонија, Косово, Албанија...

Националистичката хистерија се спроведува систематски, коалициските партнери се претвораат во вазали и жртвени јариња, безрбетни новинари и уредници се користат како агенти на пропагандата.

Сето тоа нé доведе до работ толку често во последните неколку години, а ескалираа до етничко насилство, вклучувајќи сурово претепување на малолетници и лица во години во изминатите недели. Бруталноста чии сведоци сме овие денови е логично продолжение на оваа и ваква политика на владејачката партија и нејзините вазали. Човек не мора да биде Ајнштајн за да види каде сето ова ќе доведе, како што и се случи. 

ПОДЕЛБА И НАСИЛСТВОТО 

Избувнувањето на етничкото насилство вклучува главно млади луѓе. Најлиот инцидент се случ кога околу триесет маскирани лица опремени со безбол палки и метални шипки упаднаа во градски автобус и брутално претепаа над десет малолетници, вклучувајќи и девојчиња, сите етнички Албанци. Следеше ерупција од инциденти со тепање на двете страни.

Насилство меѓу етничките Македонци и Албанци не е ново, а е последица на систематска сегрегација во училиштата и на други места спроведена од страна на властите веќе неколку години наназад. Над сетоа тоа, младите луѓе на оваа земја се добро ухранети со национализам токму од страна на институциите на државата.

И покрај правно обврзувачки документи и стратегии донесени од владата, вклучувајќи ја и онаа за интегрирано образование (2010), политичарите на власт продолжија со негување на етничката поделба во училиштата. Тоа доаѓа во комбинација со учебници по историја и други предмети кои вклучуваат содржини со многу предрасуди; учениците етнички Македонци и Албанци во Македонија учат различни истории за нацијата на другиот. 

Етничката омраза е охрабрена и од чисто етнички македонски националистички културни политики на владата или, поточно, на владејачката партија и нејзиниот коалициски партнер, ДУИ (инаку, да потсетиме, политички наследник на македонскиот УЧК во 2001). ДУИ, исто така, го добива својот дел од буџетот да ги негува националистички чувства меѓу своите гласачи, се разбира, користејќи несразмерно многу помалку пари од буџетот. Но, се чини дека се многу среќни со својот дел.

Значи, да заклучиме и нагласиме уште еднаш: избувнувањето на етничкото насилство е последица на националистичката и дискриминаторската политики на владејачките политички и други структури на моќ во земјата.

ТЕОРИИТЕ НА ЗАГОВОР vs. РЕАЛНОСТА

Насилство нема да престане. Безбедносната ситуација ќе се влоши. Владата нема интегритет да го спречи тоа на кредибилен и одржлив начин. Во меѓувреме, металните шипки и безбол палките лесно може да се заменат со оружје, исто како што палењето знамиња и војната на зборови на социјалните мрежи му претходеа на сегашното насилство. Од време на време замирисува на војна во Македонија. Сега, кој сака војна во Македонија?

Дефинитивно, оние кои веруваат во теориите на заговор ќе имаат можност да раскажуваат приказни за мрачните заговори кои доаѓаат од Запад, кои сакаат да ги уништат етничките и "античките" Македонци, итн. Некој припадник на навивачките групи на албанска страна би можел да поверува дека сево ова е српски или руски заговор да ги сотре Албанците... Некои би можеле да поверуваат во теорија на заговор предводен од двата главни коалициски партнери, македонската ВМРО и албанската ДУИ со цел да се остане на власт и да се оствари профит од ескалација на насилствата и вооружен конфликт. Некои велат дека оваа ситуација е поврзана со прашањето за името, влезот во НАТО, итн.

Па, сѐ додека некој попрво верува во заговори отколку на очигледните факти, ќе има манипулација. Покрај тоа, заговори се можни само ако веќе има некој кој сака да врши насилни и убиствена акти. А, тие се можни само откако ние, самите, ќе го запалиме огнот. Освен тоа, ако извадите пиштол, не е многу веројатно дека некој друг од надвор ќе дојде и ќе го поттурне вашиот прст да го повлече чкрапалото. Дури и ако е така ... Зошто да се извади пиштол? Зошто воопшто да се носи пиштол?

Никој не сака војна?

Погледнете го парламентот! Членови на владејачкото мнозинство во парламентот се обидоа да ја префрлат одговорноста на политичарите од опозицијата, обвинувајќи ги за разгорување на конфликтот и додавање на етничка димензија на секој инцидент.Тоа е инфантилно, во најмала рака. Имено, насилството е етнички мотивирано и е последица на агресивни националистички агенди – спроведени од страна на мнозинството во парламентот. Тоа веќене може да се контролира од страна на родителите и училиштата, како што премиерот и некои други водечки политичари се обидуваат да сугерираат. Тие, политичарите, ја упропастија таа шанса многу одамна.

Значи, кој сака војна во Македонија?

Може да се корумпираните политичари кои се плашат од правдата откако ќе ја загубат власта. Или, би можело да се корумпираните политичари кои сакаат повеќе пари, па војната е добра шанса за тоа. Војната може да биде добро покритие за злосторствата на владетелите. Никој не сака војна - би можело да биде еден од одговорите - но тоа е единственото логично продолжение на она што се случува со години досега. Последново се чини дека е највозможно и најзастрашувачко. Денешните политичари на власт и нивните мизерни медиумиски слуги ги кријат личните фрустрации и незнаењето зад одвратно однесување и деликвенција во фашистички манири, дрско кршејќи ги сите принципи на човечко однесување, ширејќи страв и спонзорирајќи етничка, верска и расна омраза.

Што ќе се случи ако (кога) презагреаната ситуација на улицигте, со вклучени специјални полициски единици, ќе резултира со смрт на младо момче? Повеќе насилство - веројатно вооружено. И порепресивен одговор од страна на дел од пре-тренираните насилници од редовите на полициските сили.

ЛЕК?

Лек? Владата мора да го признае својот дел од одговорноста и да излезе со одржлив и искрен план како да ги поправи своите постапки досега. Јавниот обвинител Шврговски мора конечно да се разбуди и да подигне обвиненија против сторителите на кривични дела на повисоки нивоа. Хм, да ја уапси владата, можеби? Сепак, медиумските хулигани треба се прогласат одговорни за нивната промоција на омраза. Владата мора да престане со контрола на медиумите и да ја врати демократијата во земјата. Треба да ги прекине смешните и мегаломански проекти и да ги признае грешките. Опозицијата мора да се откаже од својата националистичка реторика во потера за повеќе гласачи. Политичкиот дијалог мора да бидат обновен. Граѓанското општество треба да се обедини и да заземе јасен став против национализмот и насилството.

Овие барања се тешки и бараат енергија, искреност и храброст. Некои барања се нереални, знаејќи кои и какви се македонските политичари, но добро е да ги имаме предвид. Со текот на времето овие барања можеби и ќе станат возможни.

Деновиве, сите ние треба да инвестираме во иднината на нашите деца и да им кажеме не на кукавиците со безбол палки. Пред тие да станат АК-47 ...

STATE OF AFFAIRS

Who wants war in Macedonia?

The government is responsible of serious deterioration of human rights and freedoms, intensive governmental control and pressure over media, diminishing of the freedom of speech, complete absence of political dialogue, corrupted and controlled justice system, unseen levels of politicization of all institutions and administration, all accompanied with the rise of unemployment and poverty in the country

Xhabir Deralla

President of Civil – Center for Freedom

за македонски, кликни ТУКА

T

he current rise of interethnic violence in the Republic of Macedonia is a clear consequence of wrong and destructive policies of the government. Prime Minister and leader of the nationalist party in power, VMRO-DPMNE, Nikola Gruevski [ethnic Macedonian] and his coalition partner, the leader of the Democratic Union for Integration (DUI), Ali Ahmeti [ethnic Albanian], as well as several pro-governmental public figures have categorically denied any ties between the government and the ethnic violence on the streets; some of them even implied responsibility of foreign secret services, but certainly not of the government.

We need to make a certain distinction here. There is a difference between being an organizer and being responsible. The government does not have to be the actual and physical organizer of the ethnic hatred and violence in the country and yet be responsible for it. How? It is clear and simple. By creating it.

Who is responsible for the nationalist hysteria?

It is the nationalist doctrines and practices that are the main characteristics of the political parties in the country, especially of the ruling one. And, not only that… Indeed, it is the government that is responsible of serious deterioration of human rights and freedoms, intensive governmental control and pressure over media, diminishing of the freedom of speech, complete absence of political dialogue, corrupted and controlled justice system, unseen levels of politicization of all institutions and administration, all accompanied with the rise of unemployment and poverty in the country.

In order to divert the societal reaction from these alarming problems, the ruling party imposed a rapid growth of populism and national-chauvinist rhetoric and action, and propped up nationalism and discrimination to institutional levels. The government created, openly sponsored or silently supported a palette of merely fascistic projects and activities, ranging from the grotesquely huge, expensive and senseless Skopje 2014 Project to the hysterical behavior of basketball and handball national teams support clubs, whose anthem is exclusive, nationalist and racist.

Ethnic Macedonian fan clubs sing their songs usually accompanied with slogans such as “Gas chambers for Shiptars [pejorative context of the name for Albanians]” and “Cleavers for Shiptars”. These songs and slogans are screamed at stadiums and city squares in presence of the President Ivanov and PM Gruevski, who never condemned such behavior. To the contrary, the government paid 1000 tickets to fan clubs members to travel to Belgrade, for example. Albanian flags were burned at the stadiums and sports halls in Macedonia and Serbia by Macedonians. Albanian fan clubs responded with burning Macedonian flags at stadiums in Macedonia, Kosovo, Albania…

The whole nationalist hysteria is conducted systematically, turning coalition partners into vassals and scapegoats, using spineless journalists and editors as agents of propaganda.

These are all high-speed vehicles that drove us to the edge so often in the past several years, and escalated to ethnic violence involving severe beatings of minors and elderly these days. The brutality that we witness these days is a logical continuation of that and such politics of the ruling party and its vassals. One doesn’t have to be Einstein to see where this all will lead, as it did.

Division and violence

The outbreak of ethnic violence involves mainly young people. The worst incident took place when about thirty masked persons equipped with baseball clubs and metal bars broke into a city bus and severely beat over ten minors, including females, all ethnic Albanians. Beatings erupted on both sides in the days that followed.

Violence among ethnic Macedonians and Albanians is not new, and it is a consequence of systematic segregation in the schools and elsewhere conducted by the government for a number of years now. On top of it, the young people of this country are well-fed with nationalism by institutions of the state.

Despite legally binding documents and strategies adopted by the government, including the one on integrated education (2010), politicians in power continued fostering ethnic division in schools. That came in combination with textbooks of history and other subjects that include highly prejudiced contents; ethnic Macedonian and Albanian students in Macedonia study different histories of each other’s nation.

Ethnic hatred is encouraged by purely ethnic Macedonian nationalist cultural policies of the government or, more precisely, of the ruling party and its coalition partner, DUI (otherwise, political successor of the Macedonian UCK in 2001). DUI also gets its share of the budget to nurture nationalist feelings amongst its voters, of course, using far less money from the budget; still seems to be very happy with it.

So, let’s conclude and emphasize once again: the outbreak of ethnic violence is a consequence of the nationalist and discriminatory politics of the ruling political and power structures in the country.

Conspiracy theories vs. reality

Violence won’t stop. The security situation will get worse. The government doesn’t have the integrity to stop it in a credible and sustainable way. Meanwhile, metal bars and baseball clubs may easily be replaced by guns, just as setting flags and war of words on social networks preceded current violence. Every now and then it smells like war in Macedonia. Now, who wants war in Macedonia?

Definitely, those who believe in conspiracy theories will have a great deal of stories to tell about dark conspiracies coming from the West, wanting to destroy ethnic and “ancient” Macedonians, etc. Some conspiracy theories fan on the Albanian side might start believing that this is a Serbian or Russian conspiracy to exterminate Albanians… Some might believe a conspiracy theory about a complot led by the two main coalition partners, the Macedonian VMRO and the Albanian DUI in order to remain in power and profit from an outbreak of violence and armed conflict. Some say that this very situation is linked to the name issue, NATO accession, etc.

Well, as long as one believes conspiracies more than obvious facts, there will be manipulation. Moreover, conspiracies are only possible if there is someone already willing to carry out violent and murderous acts. And, they are possible only after we, ourselves, start the fire. Besides, if you pull out a gun, it is not very probable that someone else from outside will come and push your finger to pull the trigger. Even if so… Why pull out a gun? Why carry a gun at all?

No one wants war?

Look at the parliament! Ruling majority members of the parliament try to pass the responsibility to the opposition politicians, accusing them of stirring the conflict and adding ethnic dimension to each incident. That’s infantile, to say the least. The string of violent incidents is ethnic, indeed, and is a consequence of aggressive nationalist agendas – conducted by the majority in the parliament. It cannot be controlled by parents and schools anymore, as the PM and some other leading politicians try to suggest. They, politicians, took that chance away long ago.
So, who wants war in Macedonia?

It could be crooked politicians who fear justice after losing power. Or, it could be crooked politicians who want more money, so war is a good chance for that. War might be a good cover for the crimes of the rulers. No one wants war – could be one of the answers – but it is the only logical continuance of what is going on for years now. The latter seems to be the most possible and most frightening one. Today’s politicians in power and their miserable media servants hide their personal frustrations and ignorance behind revulsion and delinquency in fascistic manners, insolently violating each and every principle of human behavior, spreading fear, and sponsor ethnic, religious and racial hatred.

What will happen if (when) an overheated street situation, involving special police units, will result in a death of a youngster? More violence - possibly armed. And more repressive response by over-trained thugs on the police force.

Cure?

Cure? The government has to admit its share of responsibility and come up with a sustainable and sincere plan how to correct its past actions. The public prosecutor Svrgovski has to finally wake up and raise charges against perpetrators of violent crimes at higher levels. Um, arrest the government, maybe? However, media hooligans have to be taken responsible for their promotion of hatred. Government has to cease its media control and restore democracy in the country. It has to stop the ridiculous and megalomaniac projects and admit the mistakes. Opposition has to drop its nationalist rhetoric in chase for more voters. Political dialogue has to be restored. Civil society has to unite and make a clear stand against nationalism and violence.

The demands are difficult and require energy, sincerity and bravery. Some demands are unrealistic, knowing who the Macedonian politicians are, but it’s good if we have them in our view. In time these demand might become possible.

These days we all need to invest in the future of our children and say no to cowards with baseball clubs. Before they become AK-47s… g

For copyright matters, please, contact

civil.mk@gmail.com

or +389 2 520 91 76